Merhaba ben Tuba, Tuba 1.0. Hayatım boyunca hep yeni güncellemelerle kendimi geliştirmeye, yani teknolojik bir ifadeyle  Tuba 2.0 elde etmeye çalıştım. Çünkü bana yıllarca öğretilen buydu. Ailemde, okulda, işte, her yerde önüme konulan “daha”nın kullanım kılavuzuydu…
“Ama daha iyisi mümkün” mantalitesi sistemin çarklarına su taşımaktan başka bir işe yaramadı. Şu “hep daha iyisi” için ne kadar vakit kaybettim tarif edemem.
“Daha iyi bir iş”,
“Daha iyi bir eş/sevgili”
“Daha iyi bir vücut”…
Daha’lar bitmez, bitemedi!

Peki bu “durduğum yerde durursam geride kalırım.” duygusunu içimden nasıl atacağım? Evet, sadece durarak hayata nasıl tutunacağım?!  “Daha”ları bırakarak sadece var olan halim ve gerçeklerimle yetinmem veya ayakta kalmam mümkün mü? “Ekmek aslanın midesinde” çağında kendime bu kadar naif davranarak yol alabilir miyim?

Bu soruları kendime sorduğumda içimden gelen cevap hep çok güçlü bir evet oldu….ve her seferinde iç sesim usulca bana; bu pek tercih edilmeyen yolun yöntemi basit olsa da gerçekleşmesinin dirayet ve emek istediğini hatırlattı.

Önce kendimi tanımaya niyet ettim; teker teker, beni ben yapan her duygu, düşünce, duyum ve hissi merakla, keşif duygusuyla, şefkatle fark ettim. Bazıları beni bayağı uğraştırdı, bazıları çekingenlikleriyle günlerce benden kaçtı, bazıları inatçı çıktı… Ama eninde sonunda hepsi bir araya gelerek yeni bir ben’i görmemi sağladı.

Ne güncellemeye, ne de “daha” fazlasına ihtiyaç duymayan ben…
Tek istediği fark edilmek olan ben..
Dahası yok, sadece ben…