Hepimiz bazen böyle hissediyoruz:
Sıçtım batırdım…
Bu da yapılır mı be Tuba!
Ayıkla şimdi pirincin taşını…
Beceriksizsin! Rezil oldun! …

Yoookkk… O Nutella’yı kaşık kaşık bitirdiğim için, battaniyenin altına girip saatlerce boş boş TV izlediğim için, yapmam gerekenleri yapmayıp, meditasyonumu aksattığım için kendimi asla suçlamıyorum çünkü arada sırada tam da buna, kendimi şımartmaya ihtiyacım olduğunun artık farkındayım. …

Öyle bir dönemde yaşıyoruz ki sanki sağımıza dönsek sorun, solumuza dönsek mesele, gözlerimizi kapasak içimiz yangın yeri… Evet sorunlar var ve hepsi gerçek… Ancak sorunların haddinden fazla hayatımızı kaplamasının en önemli nedenlerinden biri de “olumsuzluk önyargımız”. …

Bu kare eğlenceli bir andan…Anlatacağım konu ise o andan bambaşka 🙂
Gerçek benliğimizi, ihtiyaçlarımızı, arzularımızı göstermek bize öğretilmediği ve/veya sahip olduğumuz anne, eş gibi rollerin toplumsal ve kültürel olarak tanımlarına uymadığımızda kınandığımız veya eleştirildiğimiz için hayatımızın çoğu yerinde saklanmak, görünmemek, bilinmemek için yüzümüze, ruhumuza bu fotoğraftakinin aksine görünmeyen maskeler geçiriyoruz. …

Her insan gibi bazen kendimi çok yalnız hissettiğim zamanlarım olur. Anlaşılmadığımı, desteklenmediğimi, hırpalandığımı hissettiğimde bu hayatta bir başıma, savunmasız kalmışım gibi gelir. …

Bir noktayı bazen gözden kaçırdığımızı düşünüyorum. Geleneksel eğitim sistemi ve devamında iş hayatının bilgiyi öne çıkaran ve rekabetle ölçen dünyasında asıl mesele yıllarca es geçilmiş. Oysa zaman artık rekabet ve hiyerarşi değil, bilgiyi sindirerek yaşayan ve bu yaşadıklarıyla “öğreten” değil “aktaran” insan zamanı… Mesele hangi eğitimlerin sertifikalarına sahip olduğun, kaç …