Yoookkk…  O Nutella’yı kaşık kaşık bitirdiğim için, battaniyenin altına girip saatlerce boş boş TV izlediğim için, yapmam gerekenleri yapmayıp, meditasyonumu aksattığım için kendimi asla suçlamıyorum çünkü arada sırada tam da buna, kendimi şımartmaya ihtiyacım olduğunun artık farkındayım.

Eskiden olsa böyle anları aylaklık olarak görür, içimdeki Bayan Yargıç ise onaylamayan bakışlarıyla kendimi suçlu hissettirirdi. Ama bu algılar, pişmanlıklar ideal hayat senaryosunun birer sonucu: sanki hiç yorulmamalıyız, sanki kendimizi şımartmak tembellik, sanki arada böyle aylaklık yapsak başkaları bizi yadırgayacak, sanki o bir kavanoz Nutella’yı yiyince 5 kilo alacağız.

Tabii buradaki amaç sürekli kendimi gözetip kendimi günlük hazlara boğmak değil. Bir denge var. Mesela nasıl çocuğumun tatil günlerinde geç yatmasına, abur cubur yemesine veya saatinden biraz fazla ipad izlemesine izin veriyorum ve normal rutinde gene kuralları uygulamaya dönüyorum, arada sırada kendimi şımartarak da kendime şefkatli olabilirim.

İşte böyle aylaklık yapmaya ihtiyacınız olduğu zamanlarda, kendinizi yargılayan ve eleştiren değil, “bazen de böyle be canım” diyen sesi daha çok duymanızı dilerim. Bazen bilerek ve isteyerek kaçmak da kendine şefkat olabilir.

Bazen işte, olur öyle…