Bir dönem beyin “mükemmel makine” tanımı ile modern dünyaya dönüşümü sağlayan mühendislik harikası makinelerin çalışma prensibiyle eş görülmeye başlandı. Geleneksel bir tümevarım yöntemi kullanılarak makinelerin kendi kendini yenileyemeyen “değişmezlik prensibi” beyin için de geçerli sayıldı ve bilim camiasında sabit bir kanıya varıldı. Elbette ki bu inanışın altında yüzyıllar boyu deneyimlenen vakaların olması yadsınamaz. Beyni hasar gören kişilerin nadiren tam anlamıyla iyileşmesi ve yaşayan bir insanın beyin aktivitelerinin yalnızca mikroskobik düzeyde gözlemlenebilmesi bu deneyimlere örnek gösterilebilir. Aynı şekilde psikolojik tedavi sürecindeyken umulan oranda yol katedemediği düşünülen kişilerin sorunlarıyla değişmez bir beyne derinden “bağlanmış oldukları” öne sürülüyordu. Mükemmel makine benzetmesinde olduğu gibi, bağlanma metaforu da tıpkı bilgisayar donanımlarında olduğu gibi belirli görevleri yerine getirmek amacıyla bağlanmış devrelerin çalışma prensibi üzerinden bilim dünyasında anlam kazandı.

Ancak beynin kendini geliştiremediği, tedavi edilemez olduğu ve hatta bu yolda atılan her adımın yersiz bir çaba olduğu düşüncesine sahip “nörolojik nihilizm” anlayışına artık veda etme zamanı geldi.

Öncelerde asla değişmeyeceği düşünülen beynimizle ilgili ortaya atılan gerçeklerin, 1960’ların sonu ve 70’lerin başında bir grup cesur bilim insanı tarafından gerçekleştirilen nörolojik araştırmalar sonucunda aksi kanıtlandı. Bu araştırmalarla “Nöroplastisite” adı verilen, beynin farklı koşullara uyum sağlama kabiliyetine sahip ve son derece esnek bir yapıda olduğu keşfedildi. Yani beynimizde arızalanan ya da ölen bir hücre olması durumunda, diğer hücreler onun yerini almak için mükemmel bir uyum içinde kendini yenileyebiliyordu. Böylece beynin kendini hem yenileyebildiği hem de esneklik kazanarak davranışlarımızı şekillendirebildiği ortaya atılmış oldu.